Ծխախոտը անջրպետում է մատներս.
Ձեռքերս, որ քեզ են սովոր,
Քնքշանք է հյուծում...
Ոտքերս գրկում են իրար.
Գիրկս, որ ապաստան չդարցավ,
Հույզեր է խոշտանգում...
Եվ օրս, որ օր չէ բնավ,
Կարոտս, որ կարոտ չէ արդեն,
Ու խաչս, որ առանց ինձ խաչվեց,
Աղոթք է միայն...
lavn er
ОтветитьУдалить